Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ως μία σχηματοποίηση Κατεστημένων – Αποκλεισμένων

«Σε μία αυστηρά αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η σχέση μεταξύ πολιτικών και πολιτών μπορεί να περιγραφεί ως μία σχηματοποίηση (figuration) κατεστημένων – αποκλεισμένων (established – outsiders). Και οι δύο ομάδες (κατηγορίες ανθρώπων) είναι αμοιβαία εξαρτώμενες η μία από την άλλη. Οι πολιτικοί εκλέγονται από τους πολίτες και οι πολίτες κυβερνώνται από τους πολιτικούς. Όμως, η σχέση τους είναι ασύμμετρη. Οι πολιτικοί μονοπωλούν ή κυριαρχούν σε μία σειρά σημαντικών πηγών ισχύος:

• το δικαίωμα να αποφασίζουν για σημαντικά ζητήματα
• το δικαίωμα να ορίζουν την πολιτική ατζέντα (τα προς συζήτηση και απόφαση θέματα)
• την πρόσβαση σε σχετικές με τα παραπάνω πληροφορίες και
• την πρόσβαση στην δημόσια σφαίρα

Είναι αυτή ακριβώς η αποκλειστική ή προνομιούχα πρόσβαση σε αυτές της πηγές ισχύος που αποτελεί την βάση της ανισορροπίας ισχύος μεταξύ των πολιτικών και των πολιτών. Σύμφωνα με τους όρους που χρησιμοποιεί ο Charles Tilly (1998)[1], η σχέση τους είναι μία θεσμοθετημένη – και ως εκ τούτου ανθεκτική – κατηγορική ανισότητα. Ορίζει τον πρακτικό διαχωρισμό ρόλων στην πολιτική καθημερινότητα, στην οποία οι θεσμοθετημένες δομές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εσωτερικεύονται (internalized) και, με την σειρά τους, οι ιδέες περί δημοκρατίας επιδρούν στην θεσμική εξέλιξη της.

Rolf Buchi»

Από το βιβλίο Direct Democracy in Europe. Developments and Prospects. VS Verlag 2007 (σελ. 73). Η έμφαση δική μας.

[1] Tilly, Charles (1998): Durable Inequality. Berkeley and Los Angeles, University of California Press